دستیابی به اسکن های دقیق و با دقت برای ترمیم های موفق بسیار مهم است. یکی از عوامل مهمی که بر کیفیت این اسکن‌ها تأثیر می‌گذارد، عقب‌نشینی لثه است که به بیوتیپ لثه، عمق شیار و نیازهای خاص بیمار بستگی دارد. این پست وبلاگ مدیت ایران به چالش‌ها و راه‌حل‌های انقباض لثه در بیوتیپ‌های نازک می‌پردازد، که شامل بینش‌هایی از آخرین وبینار دکتر محمد الاشری است. (انقباض ایده آل لثه برای بیوتیپ نازک)
آشنایی با بافت لثه بیوتیپ نازک
بافت لثه بیوتیپ نازک مخصوصاً ظریف و مستعد فروپاشی بر روی لبه‌ها است و پس‌کشی مؤثر را به یک چالش تبدیل می‌کند. این امر به ویژه در مناطقی مانند ناحیه قدامی فک پایین، ناحیه پرمولر فک پایین، و ناحیه نیش فک بالا، که در آن لثه اغلب نازک است، به ویژه در سمت باکال، صادق است.
چالش‌های روش‌های پس‌کشی سنتی
هنگام برخورد با لثه بیوتیپ نازک، روش‌های انقباض سنتی مانند استفاده از یک بند یا حتی یک روش طناب دوبل می‌تواند ناکافی باشد. این روش ها ممکن است فشار بیش از حدی وارد کنند که منجر به ضربه، کاهش ارتفاع لثه و رکود بالقوه شود. بنابراین، برای دستیابی به انقباض بهینه بدون آسیب رساندن به بافت ظریف، یک رویکرد ظریف‌تر مورد نیاز است. (انقباض ایده آل لثه برای بیوتیپ نازک)
تکنیک های موثر برای انقباض بیوتیپ نازک لثه
ترکیب طناب عقب‌نشینی و خمیر پس‌کشی
1. بند ناف جمع شدنی:
برای شروع جابجایی بافت، با گذاشتن یک طناب جمع کننده شروع کنید. این طناب به ایجاد جداسازی اولیه کمک می کند اما ممکن است به تنهایی برای بیوتیپ های نازک کافی نباشد.
2. خمیر عقب نشینی با کلرید آلومینیوم:
- با خمیر پس‌کش حاوی کلرید آلومینیوم ادامه دهید. این خمیر به دلیل خواص کلرید آلومینیوم که به مدیریت خونریزی بدون ایجاد ضربه قابل توجهی به بافت نرم کمک می کند، برای هموستاز موثر است.
- ویسکوزیته خمیر به جابجایی جزئی عمودی و افقی لثه کمک می کند و جداسازی اولیه ایجاد شده توسط طناب را تکمیل می کند.
با استفاده از بند ناف و خمیر پس‌کشی، پزشکان می‌توانند به انقباض و هموستاز بهتری دست یابند و مطمئن شوند که لثه به اندازه کافی جابجا شده است تا یک اسکن دیجیتال دقیق انجام شود.
دکتر ال اشری یک مطالعه موردی را در طول وبینار ارائه کرد که اثربخشی تکنیک انقباض ترکیبی را نشان داد. بیمار دارای بیوتیپ نازک لثه در ناحیه قدامی مندیبل بود. پس از استفاده از طناب منفرد و خمیر انقباض، اسکن نهایی انقباض بافت و هموستاز عالی را نشان داد، که امکان برداشت دیجیتال دقیق و متعاقباً ترمیم مناسب را فراهم می‌کرد.
نتیجه گیری
دستیابی به انقباض ایده آل لثه در بیماران با بیوتیپ نازک برای قالب گیری دیجیتالی دقیق و نتایج ترمیمی موفق ضروری است. روش‌های سنتی ممکن است کوتاه کننده عمل باشند، اما ترکیب طناب پس‌کشی با خمیر پس‌کشی راه‌حل مناسبی را ارائه می‌دهد. این تکنیک نه تنها هموستاز موثر و جابجایی بافت را تضمین می کند، بلکه خطر تروما را نیز به حداقل می رساند و آن را به انتخابی ارجح برای متخصصان دندانپزشکی تبدیل می کند.
منتظر پست بعدی وبلاگ ما باشید، جایی که تکنیک های انقباض لثه ایده آل برای بیوتیپ های ضخیم را بررسی خواهیم کرد!